103. rocznica nadania gen. J. Hallerowi tytułu Honorowego Obywatela Warszawy
Święto Zmartwychwstania Pańskiego
Święta Wielkiej Nocy to czas zadumy, nadziei a także odradzania się wiary w siłę Chrystusa i człowieka. Niech Zmartwychwstały Chrystus przyniesie Nam wszystkim wzajemną miłość, życzliwość oraz pokój, który jest teraz potrzebny jak nigdy dotąd…
Tablica kpt. Hieronima Piotrowskiego „Jura” odsłonięta
W Łochowie uczczono pamięć o kpt. Hieronimie Piotrowskim w 75. rocznicę jego śmierci
—
Kpt. Hieronim Piotrowski ps. „Jur”, „Mohort”, „Andrzej” (20.08.1910 – 16.01.1947) – żołnierz Wileńskiego Okręgu AK i dowódca plutonu Oddziału Rozpoznawczego Komendy Okręgu AK Wilno (ORKO) odznaczony Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim (1934-1935). Pierwszy awans oficerski uzyskał natomiast w 1936 r. podczas służby w 3. Pułku Artylerii Ciężkiej im. Króla Stefana Batorego w Wilnie. Po klęsce w kampanii wrześniowej 1939 r. powrócił do Wilna i włączył się w konspirację niepodległościową. Wiosną 1944 r. został wcielony do 3. Brygady Wileńskiej AK, a następnie objął stanowisko dowódcy 1. Plutonu Kawalerii Oddziału Rozpoznawczego Komendanta Okręgu. Uczestniczył w operacji Ostra Brama, osłaniając punkt dowodzenia ppłk. Aleksandra Krzyżanowskiego „Wilka”. Po rozbrojeniu przez sowietów sił AK skoncentrowanych pod Wilnem skierował się w rejon Puszczy Nalibockiej. Z początkiem sierpnia 1944 r. na rozkaz komendanta Ośrodka AK „Cis” objął dowództwo nad rejonem operacyjnym „Dąb” (Juraciszki i Ługomowicze). Pod koniec 1944 r. przekazał komendę rtm. Władysławowi Kitowskiemu ps. „Orlicz” i został jego zastępcą. W 1945 r. objął dowództwo nad oddziałami samoobrony w Inspektoracie Białostockim AK-AKO, a następnie – po powstaniu Zrzeszenia WiN – funkcję prezesa (komendanta) Obwodu Sokółka-Białystok WiN. Wiosną 1946 r. powierzono mu komendę Obwodu Ostów Mazowiecka WiN (skupiającego oddziały niepodległościowe na obszarze Pułtuska, Łochowa, Węgrowa i Radzymina). Poległ 16 stycznia 1947 r. zaskoczony przez grupę operacyjną KBW i UB na kwaterze we Wsi Burza (pow. Węgrów), gdzie dochodził do zdrowia po długiej chorobie. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.
75. rocznica śmierci por. Hieronima Piotrowskiego ps. „JUR”

Serdecznie zapraszamy na uroczyste obchody 75. rocznicy śmierci Żołnierza Niezłomnego – por. Hieronima Piotrowskiego ps. „JUR”, które odbędą się w Łochowie w dniu 16 stycznia br.
Uroczystości rozpoczniemy uroczystą mszą świętą w Kościele pw. Niepokalanego Serca NMP. Następnie odbędzie się MARSZ PAMIĘCI pod pomnik por. „JURA”, gdzie będą miały miejsce uroczystości oficjalne.
O godzinie 14:15 zaplanowany został popremierowy pokaz filmu dokumentalnego inscenizowanego w reż. Grzegorza Juchiewicza pt. „JUR” – historia prawdziwa.
Pokaz filmu odbędzie się w Miejskim i Gminnym Ośrodku Kultury w Łochowie.
W imieniu Fundacji edukacyjno-patriotycznej „DUMNI Z POLSKI” oraz naszych patronów honorowych serdecznie zapraszamy.



„Bóg się rodzi – moc truchleje”
Niech Święta Bożego Narodzenia przyniosą Nam wszystkim zdrowie, radość i nadzieję w każdym dniu Nowego Roku !!!

Grudzień 1970

14 grudnia 1970 r. w Stoczni Gdańskiej wybuchł strajk wywołany ogłoszonymi podwyżkami na artykuły pierwszej potrzeby, zwłaszcza na żywność. Rozpoczął on falę strajków i manifestacji ulicznych, które objęły większość Wybrzeża i przybrały charakter powstania robotniczego, krwawo stłumionego przez komunistyczne władze.
12 grudnia 1970 r. I sekretarz KC PZPR Władysław Gomułka w przemówieniu radiowo-telewizyjnym poinformował Polaków o wprowadzanych zmianach cen towarów. Podwyżki objąć miały 45 grup artykułów, głównie spożywczych, pogarszając przede wszystkim sytuację najuboższych.
Władze komunistyczne liczyły na to, że społeczeństwo pogodzi się wkrótce z nowymi cenami, ale stało się jednak inaczej. 14 grudnia 1970 r. zastrajkowali robotnicy gdańskiej Stoczni im. Lenina. Około 10-ej rano przed budynkiem dyrekcji rozpoczął się wiec, w którym udział wzięło 3 tys. robotników domagających się zniesienia podwyżek i zmian personalnych w kierownictwie partii.
Około godz. 16-ej doszło do pierwszych starć z milicją. Rozpoczął się szturm gmachu KW, w którym wybito szyby i spalono drukarnię. W centrum Gdańska po południu w manifestacjach wzięło udział kilkanaście tysięcy osób. Do akcji ruszyły większe oddziały MO i wojska używając petard i gazów łzawiących.
15 grudnia strajki wybuchły w Gdyni, Elblągu, Słupsku i Szczecinie.
Od rana w Warszawie obradował najwyższy sztab kryzysowy pod przewodnictwem Władysława Gomułki, który podjął decyzję o zezwoleniu na użycie broni. W rejon Gdańska, gdzie nasilały się walki uliczne, zaczęto ściągać jednostki pancerne i zmotoryzowane. Tego dnia w starciach z siłami porządkowymi wg oficjalnego komunikatu zginęło sześć osób, a 300 zostało rannych. Spalono budynki KW PZPR, Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych, Naczelnej Organizacji Technicznej i Dworca Głównego.
O godz. 15-ej w stoczni zaczął się strajk okupacyjny. Władze wprowadziły godzinę milicyjną od 18-ej do 6-ej rano.
W nocy z 15 na 16 grudnia wojsko obsadziło ważniejsze punkty w Gdańsku oraz zablokowało stocznię i port. W Gdyni aresztowano komitet strajkowy, z którym porozumienie zawarły wcześniej władze miejskie.
Przez cały dzień 16 grudnia trwały demonstracje w Gdańsku. Zablokowano Stocznię im. Lenina, a do próbujących z niej wyjść na ulicę robotników, wojsko otworzyło ogień.
17 grudnia doszło do masakry w Gdyni. Dzień wcześniej w wystąpieniu telewizyjnym wicepremier Stanisław Kociołek nawoływał stoczniowców do powrotu do pracy. Około godz. 6-ej wojsko otworzyło ogień w stronę robotników idących z dworca do zablokowanej stoczni. Padli zabici i ranni. Starcia w Gdyni trwały do wieczora. Do demonstrantów strzelano z ziemi i powietrza. Milicja i służby więzienne z niezwykłą brutalnością traktowały zatrzymanych.
Krwawa pacyfikacja robotniczego protestu na Wybrzeżu w grudniu 1970 r. spowodowała wg oficjalnych danych śmierć 45 osób. 1 165 osób odniosło rany, około 3 tys. zostało najpierw bestialsko pobitych, a następnie aresztowanych.
40. rocznica pacyfikacji kopalni „Wujek” – 16 grudnia 1981 r.







13 grudnia 1981 roku wprowadzono w Polsce stan wojenny

13 grudnia 1981 roku gen. Wojciech Jaruzelski (szef Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego) wprowadził stan wojenny na terenie Polski Ludowej. Do godziny 6.00 rano ZOMO, SB, milicja, ORMO oraz Ludowe Wojsko Polskie i szeregi innych organizacji podległych MSW i wojsku opanowały cały kraj.